مھر ءُ وفاں تو بھا
کُتگ زر تو وتی گموار کُتگ
عشق ءُ محبت گار بیت کینگ وتی دلدارکُتگ
چمانی ارساں ھار
کُت، مے وشدلیں ھارءَ بہ بُرت
ھانُل وتی سیدءُ شمُشت، دوست تو وتی کلدار کُتگ
رند گُرگیج بلوچ
گل گل گل ی زیبــا عیان
وصفت بگویم چــون بیان
آهو دو چشمی در کمان
تیری رها کـــــــرد ناگهان
صحـــــــن چمن لبریز بود
باران قطــــــــــــره ریز بود
باد هــــــوا خوش خیز بود
آن گل گـــل ی ما در میان
لاله و ریحـــــــان در برش
جوی شراب انــــــدر برش
قدحی بنوشید سر برش
باغ را رها کــــــــرد باغبان
بلبل که چنگ را سـاز کرد
گل همچنان صــــد ناز کرد
این ناز کــــــــرد آن راز کرد
آن مست و ایـــن نامهربان
ادامه.......
رند بلوچ
جند ءِ بجار ءَ نزانئے تو عالم ءِ گپ ءَ کنے
راہ وتی گار کُتگ کپتگے شونزانی تھاں
ششگے لوگ ءَ مہ نند مردماں سنگ مجاں
توکاں
آزمان ءَ جنے جند ءِ دیم ءَ تی کپاں
نے شھر بانور ناں تو مئے گُلی
گیتانجلی
ڈے گیتانجلی
گُشاں بولی وشیں اگاں جندے بدیں
وتی
راھا یل داں آہ مردم ردیں
چین ءَ بچار تو کہ ژاپان نبی
دگرے ڈگار ءَ تی راں مان نبی
وتی سر ڈگار ءُ زبانیں وتی
وتی
گُشتگیں گال بیانیں وتی
جندے تی چاگرد تئی جنتیں
کوش
تی صباے تی روچ برکتیں
یے مھلوک ءُ مردم یے بے حرکتیں
فقیر
ءُ گداھیں درْوھیں بے وتیں
وتی بولیاں ماں چتو یل کناں
ماں
بگال ءُ گورے کہ رند ءَ تچاں
ابابگر ءُ عزت منا ھنکاھاں دوست
سید
دوستیں تچکیں وتی راں دوست
مناں دوست وتی رسم مناں دوست رواج
وتی
کاڑ گزالیں دل ءِ تخت ءُ تاج
ماں شیدا زبان ءِ ماں لبز ءِ ھدوک
وتی
چم دوستاں وتی چم ءِ روک
مناں تو شگاناں مجاں دلبرے
پمن
شعر وشاں گُلیں ساحر ے
زبان دُر بیانیں بلوچی منی
منی
باندات ھمیش ءُ مروچی منی
منی لبز ءُ گپتار بیانیں ھمیش
پمن
گنج ءُ گوھر پمن کم ءُ گیش
زبان زندگ بات ءُ سلامت ببات
میاریگ
باں شوھاز ملامت ببات
غلام حسین شوھاز
منی ساہ ءُ ارواح زبان انت منی بلوچی زبان ء ُ شان انت منی
توار انت منی مئے زبان مادرے بلوچی توار ءُ بیان انت منی
زبان مئے نشان انت ءُ مئے لبزوار بلوچی مئے لبز نشان انت منی
منی جان قربان پہ شھّدیں زبان بلوچی شکر گال جان انت منی
اگاں راہ ءَ ایل دے تو پشکپتگ ءِ بلوچی مئے راہ ُ روان انت منی
منی تاج ءُ تخت ءُ منی سیم ءُ زر بلوچی مئے آن ءُ مان انت منی
اگاں پیر بے دست لرزاں تئی بلوچی جوانیں جوان انت من
تو دیوان ءَ نندیں تو مجلس کنے بلوچی مئے گپ ءُ تران انت منی
کُجا رند تو بے زبان ءَ تچے بلوچی زبان انت وان انت منی
رند بلوچ
اے مکُران اے
مکُران دائم پہ تئی یات ءَ زران
تئی مٹ نہ انت مازندران وصف ات کناں دان دم بران
ھچبر مہ باتے لیمُران دنیا ءِ قھریں صرصران
گردون ءِ گشت ءُ چکران محتاج مہ باتے ھچبران
چمدار پہ دست ءِ دیگران سوچ
بھتباریں منکران
غدار
ءُ شومیں ناشران ھمراہ مبے نادلسران
دُز ءُ اڑوج ءُ لنڈران شیطان ءِ
بیل ءُ یاوران
بے
مادر ءَ بے خواھراں لُچ ءُ لونگ ءُ لوپڑان
بے زانگیں ناباوران شیپ انت تئی
نام مہ پُران
تئی
صاحبی گپ ءُ تران نقش انت مہ کوھنیں دفتران
گون انت گُشکیں شائران شنگ انت مہ کنڈ ءُ کشوران
جی مئے وطن مُلک کھن میریں
بلوچانی وطن
رشک
ءِ یمن داغ ءِ ختن دودستے بسے نزیک ءِ من
انچو کہ ساہ اندر بدن پر مئے دل
ءَ مثل ءِ چمن
تئی
ڈوک ءُ ڈل در ءِ عدن گز ءُ کُنر سرو ءُ سمن
زیرک چو شاخ ءِ نسترن بیا تو بہ
کن گوں ما سخن
آ گوستگیں گپاں بہ جن دل چو زر ءَ شد موج زن
تئی پاریگیں ورناں کُجن دریا دل
ءُ لشکر شکن
کوھے
پُلنگ ءُ کر گدن شاھین ءُ تاج داریں ھُدن
میریں بلوچ بیت انت کُجاں باھوٹ ءِ سر بوت انت بجاں
- مولانا عبدالله روانبد
شب مهتــــــــــــاب و ابر پاره پاره
که انــــــــــــدر باغ و دلبر در کناره
ستان بوسه دو جامی باز درکش
خدا کی میدهد عمــــــری دوباره
شراب لعل و ساغــــــــــر زرنگاره
رند بلوچ & .....
ما بلوچیں ما
بلوچیں ما بلوچ
ما بلوچستان ءِ نوکیں ماہ ءُ روچ
تاک تاک انت زند
دفتر تئی بلوچ
زیر تپاک ءِ رشتگ ءَ ھورئی بدوچ
پرچی ءَ از کاروان پد منتگ ئے
ظاھر
انت پیش لنزگ ءِ مادن چو روچ
ھمبلاں دوشی مزن بانگواہ کُتگ
منزل
اش گپت انت ءُ آرام انت مروچ
روچ در اتکگ تو انگت وابینگیں
شنگ
ءُ شانگ انت بارءُ بے فکرے چہ کوچ
کامیابی کار ءُ کوشست ءِ برانت
انب
لوٹے چوں کہ تو کشتگ کروچ
گوھرات پئے مان زر ءِ لنج ءَ بہ بُڈ
لعل
لوٹے سکّگیں کوھاں بکوچ
وقت گوازیں ھے پہ واب ءُ غفلت ءَ
قیمتی
جنس ءَ مکن چو سُتک ءُ سوچ
روم ءُ شام ءِ ھسرت ءَ چیّ ءَ ورے
روم
ءُ شامے اڈ کن از چانپ ءَ نکوچ
گوں بلوچی غیرت ءَ میان ءَ بہ بند
میش
چم جھلی مکن پاداں چو قوچ
نی ترا زیب ایت گْشوشگ با پھر ءُ
شان
دیم
ءِ دیوان ءَ کہ ما ھستیں بلوچ
- مولانا عبدالله روانبد
دوش می گفتم به شمع منزل ویران خویش
گیســـــــــــــــــوی تو از پر پروانه دارد شانه
در جهان مثل چــــــــراغ لاله ی صحراستم
نی نصیــــــــب محفلی نی قسمت کاشانه
مدتی ماننـــد تو من هم نفس می سوختم
در طــــــــــــــــواف شعله ام بالی نزد پروانه
می تپید صــد جلوه در جان امل فرسود من
بر نمــــــــــــــی خیزد ازین محفل دل دیوانه
از کجا این آتش عالم فـــــــــــــروز اندوختی
کرمک بی مایه را ســــــــــوز کلیم آموختی
- لاهوری
وتی شّھدیں زبان ءَ پاس بِداریں
بیاں سید ءُ عطا شاد ءَ بہ وانیں
گُشی مولانا رومی گنج زبان انت
کہ ما ھم سید گنج ءِ پیش داریں
رند بلوچ
بهـــــــار آمد نظر بر سبزه و گل میتوان کردن
بگلشن آشیــــــــان مانند بلبل میتوان کردن
دو روزی داد عیش و کامـــرانی میتوان کردن
ز فــــــــکر دور بین روزی تغافل میتوان کردن
همین حسن عمل ز اد طریق سالکان باشد
فــــــــــــــراغتها باسباب توکل میتوان کردن
نظر بر اصل مطلب هست باید مرد عارف را
زهــر جزو نظر بر رشته ی گل میتوان کردن
ز ناهمواری دنیـــــــــا گذر کردن بُود مشکل
ولی باز هـرچه پیش آید تحمل میتوان کردن
چـــــــراغ گرچه بسوزد به شام می سوزد
دلم به داغ جـــــــــــدائی مدام می سوزد
نه پـــــــــــــــروانه ی که دور دور میسوزد
چو مثل شمع اشک باران تمام می سوزد
فغان که شرم محبت امان نداد مرا
که بوسه ی بربایم ز آستانه ی دوست
به مستی بی طلب بوس از دهان یار میریزد
تمر چون پخته گردد خودبخود از بار میریزد
تا بوسه ی به من ز لب دلستان رسید
جانم به لب و لب من به جان رسید
گر میسر نبود بوسه زدن یالش را
هر کجا پای نهد بوسه دهم جایش را
مستم ز باده نابـــــــــی ما را شراب بس است
حور و بهشت چه خواهم خانه خراب بس است
جامی ز دست رضــــــــــوان کی را نصیب گردد
ساقی تو پیش کن جام ما را جنــاب بس است
رند بلوچ
ای داغ بر دل از غـــــــــــم خال تو لاله را
شرمنده ساخت آهــــو چشمت غزاله را
از انفعال لعـــــــــــــــل لبت لاله در چمن
دیگر بدست خویش نگیــــــــــــرد پیاله را
آگه نگشت شاهــــــد گل گرچه صد هزار
بلبل ز روی درد کشیــــــــــده آه و ناله را
آمد برون بگرد درخت خـــــــــــــط عنبرین
کس گرد ماه ندید بــــــــدین گونه هاله را
آسان ز خوان وصل تو کس بهره ی نیافت
مشکل توان گـــــرفت بدست این نواله را
اوصاف گل ز بلبل بیـــــــــدل توان شنید
چون مثل او نخــواند کسی این رساله را
آزرده کی کند دل محمـــــــــــــــود را ایاز
نیکو کنــــــــــــــد مطالعه گر این قباله را
- محمود غزنوی
سینه وا کرده چون آن شوخ به بوستان گذرد
بلبل از جان گذرد گـــــــــــــل ز گریبان گذرد
دو پستانش بخــــــــــــــــــوبی بی نظیراند
بساط حسن را دو فـــــــــــــــــــرش میراند
دو پستانش هــــــــــر یکی چون قبه ی نور
حبـــــــــــــــــــــــابی خاسته از عین کافور
بروی سینـــــــــــــــــــه اش سیب دو پاره
عــــــــــــــــــــــــــــــلاج قوت ضعف نظاره
پر دهد ساقــــــــــی پیاله گاه راس و گاه چپ
از شراب دیـــــــــــر ساله گاه راس و گاه چپ
پند ناصح می کنـــــــــد از باده ام اما چه سود
میکند ساقــــــــــی حواله گاه راس و گاه چپ
پیش او گر لاف خوبـــــــــــی گل زند باد افگند
از خجالت این رسالـــــــــه گاه راس و گاه چپ
عشقبازان راست و چپ استاده اندر عشق تو
رونمائی همچــــــــــو لاله گاه راس و گاه چپ
سوخت اندر عشق تو هرگز نپرسیدی که کیست
شمع گر پروانه را می سوخت آخــر می گریست
جان زار عاشقان شب تا سحـــــــــــر بهر طبیب
تو حبیب و تـــــو طبیبی گر دوایی نیست نیست
چشم غمخواری دلم زان نرگس بیمـــــار داشت
حالت همدرد را همدرد می دانـــــــد که چیست
کم مهری عاشقان را آب کرده می کشــــــــــــد
باز می گویی که راز عشق بود، این راز چیست
اشک چشمم باعث خوشنــــــودی دل میشود
گر نگرید ابر کار غنچــــــــــــه مشکل میشود
نمیدانم چه عشرتهاست فــردا چشم گریان را
که از خون جگـر امشب حنا بندیست مژگان را
رند چو شراب ءَ نوش کنت
تیاب ءِ دپاں گُرموش کنت
موج ءَ گوں وت ھمراز کنت
مدھوش بیت ءُ ھوش کنت
رند بلوچ
دل چاک چاک دیده ی گریانم این چنین
کشتی هــــزار پاره و طوفانم این چنین
دریای آرزویــــــــــــــم ماتم گرفت چنان
دل در جگــر کباب شد بریانم این چنین
در باغ آرزویم رنگـــــــــــــی چو لاله زار
بیمار چشــــم نرگس دامانم این چنین
محبتی چــــو بروید و داغ دل شوید
ببوی سوخیه ی دلها چنان گل بوید
دلا زمیـــن محبت چه خاصیت دارد
که تخم مهــــر بکاری و بار غم روید
جانا بیــــــا در چشم من، تا چشم را برهم زنم
نه من ببینم سوی کس،نه به کس ترا دیدن دم
صورت چو ماه و ماهتـــــــاب، روبند تو ابر سیاه
تو گـــــر بدزدی صورتت، من دزد صورت سر زنم
شقایق راحت جانــــــی شقایق باغ بوستانی
شقایق گرمی محفـــــل شقایق میل سامانی
شقایق زنـــــدگی سازد شقایق عشق را تازد
شقایق ساز آهنـــــگی شقایق هر غزل سازد
شقایق باد پاییـــــــــــزی شقایق صبح لبریزی
شقایق از بهار خیـــــزی شقایق صحن گلریزی
شقایق آهوی صحــــــــــــرا شقایق گوهر دریا
شقایق دیـــــــده ای بینا شقایق زیب این دنیا
شقایق محــــــــــــرم دلها شقایق سرور گلها
شقایق همـــــــــدم رویا شقایق نور هر شبها
شقایق دیده ی گریان شقایق مــــــرهم باران
شقایق گنج بی پایان شقایق ساز هر سامان
رند بلوچ
کجا شد سروا من یاران که در بوستان نمی بینم
شــدم مشتاق چون بلبل گل و ریحان نمی بینم
بجـــــــای یارها مارست بجای گل همه خارست
بجـــــای روز شب تارست ماه ی تابان نمی بینم
همه مجلـس همه ساقی همه دوران می باقی
همه یاران مشتـــــــــاقی درین دوران نمی بینم
کفـــــــــــــــــــن آلوده پرخونم بزیر خاک مدفونم
پریشان حال مجنونم بجــــــــــز ویران نمی بینم
زبان درکش ازین وعدی مده پندی تو ای سعدی
جوانان بی ادب گشتند پس از پیـــران نمی بینم
- شیخ اجل سعدی
تشنه لب افتاده ام در گوشه ی صحرا خراب
بر خیال آب جویی دیــــــــده ام سوی سراب
آب زمــــــــزم فکر کوثر تا به کی آب حیات
ساقیـــــــــــا باز آر جامی زان دریای شراب
- رند بلوچ
تمنــــــــــای لبت پیمانه ی دل
نگاه گــــرمت آتش خانه ی دل
بیادت میــــــروم صبحی بگلزار
که بلبل را کنـــــم پروانه ی دل
شب از سودای زلفت میگریزد
جنون در ناله ی مستانه ی دل
اگـــــر بر دیده ی الفت نشیند
نگــــــــــردد آشنا بیگانه ی دل
ز زخـــم و داغ دیوانه بزم حیرت
کشــد تصویرها در خانه ی دل
زینت انسان چیست؟ باشد ادب
علــــــــم و دانش را بیاموزد ادب
گنج بی پایان باشد این ادب
رنج بی درمان باشد این ادب
از طلا و نقره و الماس برتر ادب
از قبا و زر و سیم بهتر ادب
با ادب باشد چو مثل گوهری
بی ادب هست مانند خری
با ادب باشد چو مثل بلبلی
بی ادب غافل بماند از گلی
با ادب بر دل نشیند همدمی
بی ادب مجروح کند دلها همی
با ادب ویرانه را گلزار کند
بی ادب گلزار را ویران کند
با ادب پند پیران گوش کند
بی ادب زهر جام نوش کند
با ادب هر مجلسی را شاد کند
بی ادب هر محفلی برباد کند
با ادب بر این و آن با احترام
بی ادب هرگز نداند احترام
با ادب در تنگدستی پادشاه
بی ادب با هستی خود بینواه
با ادب هر آتشی خاموش کرد
بی ادب یک شعله را جوش کرد
آبروی گل ز رنگ و بوی اوست
بی ادب بی رنگ و بی آبروست
با ادب باش تا تو باشی خوش کلام
بی ادب باشی چه گویم والسلام
-رند بلوچ
دل نه دریایست کو را همـــــــــدم دریا کنم
نی صــــــدفی نیست کو را محرم دریا کنم
مثل موجی پیــچ و تابم شوق دریای خودم
نی که اشکم موطی باشـد نم نم دریا کنم
قعر دریا گرچه تلخ است گوهـــــر دریا ببین
چشم گهر بین ندارم دیـــــــده ام دریا کنم
گوهــری پر مهر هستی ای تو دریای جنوب
مثل دریای ی شـــــرابی جام جم دریا کنم
گوهر من گوهر من حال رنـــــــد خود ببین
ساتگیـــن را دم کشیده دم به دم دریا کنم
- رند بلدچ
جـــــــــــی بلوچستان ءِ وشے ملگُزار
باغ پل انت چــــــــــــو گشے باغ اَنار
موسم ءِ سیـــــــــــــلاں گُلستانءَ بہ تر
جــــــــــــــی بلوچستان ءِ پاییز ءُ بھار
گُوش دار تو بلبل ءِ وشے الھـــــــــان
جـــــــــــی بلوچستان ءِ بلبل وش توار
مکُرانءِ وصف ءَ رند تو چون کنے
جی بلوچستان وصف انت بے شمار
- رند بلوچ
ذوق چمن بر ســــــــــر زده رفتم به سیر بوستان
رفتم به سیر بوستان چشمم چو افتــاد ناگهان
دیدم که در صحـــن چمن آن ماه نشسته انجمن
بیــــــــــــــن گلان رنگ رنگ نازکتر از برگ سمن
آهـو دو چشم نرگسش قدش چو باشد یاسمن
من هم ز شوق گلبدن با سنگ غــم برخورده ام.
ساز آهنـــــگ ساز شد آن ماه چون در باغ شد
بلبل بخــواند و گل چنان رقصید و در پرواز شد
بلبل چو ناز گل کشید بعـــد روی آن ماه را بدید
گل را رها کرد ســـوی او مثل گلی چون ناز شد
شوق از سر بلبل پـــــرید گل هم گریبانش درید
از شوق صـــــــد باد صبا آن ماه ما طناز شد
از ساز سمرقنــــــدی مگو وز ساز دلتنگی مگو
از خنده ی آن مه لقا چون ساز دلکش ساز شد
این عندلیب هـــــــم مست باز ذوق نگار دلنواز
از خود گذشت و ســـــوی او با بلبلان آواز شد
لعل لبش چون ســـاز کرد گویی دلم پرواز کرد
خنــــــدید و خوش آغاز کرد گویی بهار آغاز شد
زَیم در خیال شوق یار ذوق غزل بر سر زدش
خون دلش رنگ قلم دیدی که دفتــــر باز شد
- زَیم بلوچ
پاس زرین با گلاب و مشک بو آمیـــــــــــــزه بود
ذره ذره بر سرش میریخت هر بیـــــــــــــگانه ای
سنگ محــــــــرم شان محرم من چرا بیگانه ام
حال من بینی که کمتر است سنگ و شانه ای
عاشق بیــــــــــــــچاره ام جایی ندارم خانه ای
شب به کوی یار بودم روز در ویــــــــــــــرانه ای
من به چنــــــــــدین آشنایی میخورم خون جگر
آشنـــــــــــــــا را حال اینست وای بر بیگانه ای
رنگ لاله چشم نــــــــــــرگس رند را دیوانه کرد
ساقی ما آشنـــــــــــــا بود مثل ما دیوانه ای
خوش بدیدم عارفان را صحبت خمـــــــــار مست
عاشق با صــــــــــدق باده وعده ی دیدار مست
مست عاشق مست معشوق هم باندر راز خود
پیــر مست و میر مست و شیخ در سرار مست
محتسب را مست دیـــــــــــــدم در میان میکده
صحن مست و خلق مست و جملگی باز مست
هـــــــــــر کرا در باغ دیدم مست بود و بی خیر
زاغ مست و باغ و مست غنچه و گلـــزار مست
بادشاهان مال مست و ما غــریبان حال مست
خوبرویان ناز مست و عاشقان دیـــــــدار مست
یار بر من مست آمد خون ز لبـــــــها می چکید
زلف مست و خال مست و طره ی طرار مست
عقل.......
تو ای دل ز دردت بی قراری
بگو فاش کن بگیری تا قراری
دل......
زبان دردمنــــــدان نیش خار است
کدام عاقل که با خاران دچار است
عقل.......
تو گر دل مثل شمع سوزنده مانی
بُود پروانه با تـــــو جسم و جانی
دل........
اگر بادی وزد شمع چون بمیرد
نماند پروانه و راه خود بگیرد
عقل.......
چرا در کنج ای غمـــها قفسی
مگر همدرد نخواهی هم نفسی
دل......
قفس گـر بشکنم پرواز تاکی
ز دام هم نفس هشیار تاکی
-رند بلوچ
باد صبا می وزید
مرغ سحر آه کشید
لاله ها بیدار شدند
بلبلان هشیار شدند
دلبر ما خوش نشست
شاعری از راه رسید
ای تو غزاله کمند
دلبر مه ماه و چند
لعل لب و لعل قند
گیسوی دام بلند
نرگس چشمان مست
رند قلم خط کشید
-رندبلوچ
ای دختــــــر سمرقند
شیرین و عسل خوش خند
ای دخت بلوچستان
ماننـــــــد گلی بوستان
تو زینت بهاری
دختر بلوچ نگاری
سردار و میر دختی
تو شیر زن نهانی
دختر بلوچ آن گل شکفت
بلبل همی وصفش بگفت
دختر بلوچ لاله عیان
اندر گلستان بود نهان
تو غیرت مردان ما
دخت بلوچ تو مان ما
سردار دختی تو بدان
از بیگانگان تو دور بمان
ای شیر زن دخت نترس
از مکر این مردان بترس
قوم بلوچ با غیرتش
دختر بلوچ بود زینتش
رند بلوچ
غمگین و پریشانم درین فصــــــل بهاری
گلها همه پژمرده چنـــــــان خار شماری
من کشته ی چشمان توام نرگس شهلا
خورد تیـــر نگاهت جگرم چشم خماری
سرمست شــــدم عاشق زلفان درازت
زنجیر چنان کرد مــــــــــرا دام شکاری
صد رشک چمن لاله و ریحان چه خواهم
رخسـار گلستان نگار نیست همه خاری
ای بلبل خوش خوان غـزل چون سرایی
کو آن گل رعنا که غـزل و شعر سپاری
آن مهــــــر و محبت که بود ذوق بهاری
تو ای گل جانانه وفا مهــــــــــــر نداری
این مرغ جگر ســـــــــوز بنالد چو بنالد
دل را چه کنم نصیـــــــحت ناله و زاری
ای رنـــــــد ببند رخت چمن راهروی تو
این فصـــــل روان را چه کشی انتظاری
-رند بلوچ
ای وای بر اسیری کــــــــــز یاد رفته باشد
در دام مانــــــــــده باشد صیاد رفته باشد
آه از دمی که تنهــــــــــــا با داغ او چو لاله
در خون نشسته باشم چون باد رفته باشد
خونش به تیـــــــغ حسرت یارب حلال بادا
صیدی که از کمنــــــــدت آزاد رفته باشد
از آه دردناکی سازم خبــــــــــــــر دلت را
روزی که کوه صبــــــــرم بر باد رفته باشد
پر شور از حـــزین است امروز کوه و صحرا
مجنون گذشته باشد فرهــــاد رفته باشد
مگــــــــذران غیر می و میکده در خاطر هیچ
سالها منظــــــــر و جا ساخته در خاطر هیچ
ایکه مهمان می مست شدی همچو شراب
حاضــــری می طلبی نیست مرا حاضر هیچ
گفتگوی در میخـــــــــانه بسی هست ولی
مصلحتهاست دریــــــن باب مکن ظاهر هیچ
پیش من از حــــــــرفی سخن جام به است
سحــــــــر پرداخته باشد سخن ساحر هیچ
مئی خور امــــــــــروز به فردا غم فردا بگذار
غم فــــــــــــــــردای قیامت نخورد کافر هیچ
دلپذیر است چنـــان پسته ی شکر شکنش
که رســــــــد پیشتر از گوش بدلها سخنش
زان غنچــه لب شکایت من بی نهایت است
وقت است تنگ ورنه سخن بی نهایت است
در لب یار نهــــــــان عیش جهان ساخته اند
باغ را در گـــــــــــــره غنچه نهان ساخته اند
شیخ گـــذر کن ز ما گرچه حرامست شراب
لعل لب ی لعل یار لعل شــــراب ساخته اند
زلفت همــــه سنبل است و سنبل همه تاب
چشمت همه نرگس است و نرگس همه آب
رویت همـــــــــــه لاله است و لاله همه رنگ
لعلت همـــــــــه آتش است و آتش همه ناب
این همه از عکــــــــــــــس روی یار آل گلنار شد
بوستان شد باغ شد فــــــــردوس شد گلزار شد
آن خط مشکین که آمد بــــــــــــــــر رخ آن آفتاب
فتنه آشوب دل شد مکـــــــــــــــر شد عیار شد
تار زلف عنبرینش بهــــــــــــــــــر صید جان و دل
بیخبر شد پر نشه شد مست شد سرشار شد
شادشو دیوانه که آن سرکش صنــــم هر دو بتو
آشنا شد دوست شد محبــــــوب شد دلدار شد
نصیحت به نسازد در دلم زخــــــــــــم جدائی را
نباشد ورشکست شیشه دستـــــی مومیائی را
بخاک و خون نشاند همچو گل ما را درین گلشن
شعار خویش کردی تا چو شبنـــــــــم بیوفائی را
حیات خویش را چون شمع صــــرف دیگران کردم
کسی چون من ندارد پاس رســــــــم آشنائی را
بهر صورت بردیت چهره همچــــون عکس میگردد
بلی ناکس نمیــــــــــــــــــداند طریق آشنائی را
امید از دست مردم چاره دل بر نمـــــــــــــی آید
ز مرهم به نمــــــــی سازد کسی داغ جدائی را
دل عاشق بود دریا که موجش بیقــرار باشد
بسوی ساحلی هر دم همیشه برقرار باشد
بیا گیرم به اغوشت، لب دریای پـــــر معنی
که موج اغوش ساحل، ................ یار باشد
بیا گیرم به اغوشت، لب دریای پــر معنی
که موج اغوش ساحلم قرار گیرد اگر دانی
صبوحی از چمن مستانه پیراهـــــــــــــــــن قبا کرده
چو بوی گل گذشتی تکیــــــــــــــــه بر باد صبا کرده
به مغز نوبهار از عطر گیسو عطـــــــــــــــــــر افگنده
دماغ غنچه را از بوی سنبـــــــــــــل مشک سا کرده
غزالان حرم را سر به صحـــــــــــــــرا داده از وحشت
نگاه سرمه سارا آهـــــــــــــــــــوی دشت خطا کرده
ز می موج تبسم در لبت رشــــــــــــک شفق گشته
صبوحی زن برنگ صبــــــــــــــــــــح پیراهن قبا کرده
ز خط عنبرین خورشیـــــــــــــــد را در مشک تربسته
ز زلف پرشکن صد عقــــــــــــــــــده در کار صبا کرده
گریبان چاک و سرخوش همچو نرگس جام می برکف
چو گل ته پیرهن بنـــــــــــــــــــــــد قبای ناز وا کرده
کباب دل ز شـــــــــــــــــــور گفتگویت در نمک خفته
تبسم را چو مـــــــــــــــــوج نکهت می نشه زا کرده
بکف تیغ تغافل طــــــــــــــــــرفه دامن بر میان بسته
ز خون بی گناهان گـــــــــــــــوئی خود را کربلا کرده
دهن را در لطافت مـــــــــــــــــــــوج گرداب بقا گفته
مگر معنی بباریکی دیـــــــــــــــــــــــــــوان ادا کرده
ز ابرو زخمها بر تارک تیــــــــــــــــــــــــــغ قدر رانده
بمژگان رخنها در سینه تیـــــــــــــــــــــــر قضا کرده
کمند ناز در گـــــــــــــــــردن ز کاکل مست رعنائی
بتقریب نگه چشم سیـــــــــــــــــــه را نکته زا کرده
حرامم باد بی لعل تـــــــــــــــــو ذوق می گساریها
بجای باده خون در ساغـــــــــــــــر ساقی بجا کرده
مکن به غنچـــــــــــــه گره نوبهار عالم را
تبسمی کن و بگشـــــــــــای راز عالم را
بخنده تو گره در دلی نمــــــــــــــی ماند
تو چون گشاده شوی مشکلی نمی ماند
مغز در استخوان بـــــــــــــــــــود شیرین
چون بخنده لب شکــــــــــــــــــــر بارش
با زهر چشم خنــــــــــده در آغوش کرده
بادام تلخ را چه شکـــــــــــــر نوش کرده
بخنده خنده مرا کش جفـــــا و جور مکن
کسی بقند بمیرد چه حاجت زهــر است
که ندانست که مجنون چه نـــدا کرد بدشت
که صدای جرس قافلــــــه لیلی الیلئ است
عمرم چونی بناله و شیون گذشتـــــه است
آگه نشد کسی که چه بر من گذشته است
ناله در بزم دل سوختـــــــــه ام ساز آموخت
بیخودی از نفسم شوخی و پـــــرواز آموخت
ناله ام تا بود کم صائب اثــــــر بسیار داشت
بی اثر کردم ز بسیاری نـــــــــوای خویشتن
دل خسته را تمیــــــــــــــــز ب آه فغان کنند
ظرف شکسته را بصــــــــــــــدا امتحان کنند
داستان شوق را تحریر کردن مشکل است
بحر را از موج در زنجیـر کردن مشکل است
مه روی ترا از دیده دیـــــــــــــدن آرزو دارم
ز یاقوت لبت حرفی شنــــــــودن آرزو دارم
بشکند دستی خم در گــــــردن یاری نشد
کور به چشمی که لذت گیـــر دیداری نشد
جانان بیا در چشم من تا چشـــــــــم را برهم زنم
نه من بببینم سوی کس نه به کس ترا دیدن دهم
دلا زمیـــــــــــــن محبت چه خاصیت دارد
که تخم مهــــــــــــر بکاری و بار غم روید
گاهی ز دل بود گله و گه ز دیـــــــــده ام
من هرچه دیده ام ز دل و دیده دیــــده ام
نگویم حال دل از حال من کو بیخبــر باشد
به بید روان بیان درد دل درد دگــــــر باشد
چشم در هر جا فگندم در نظـــــر دارم ترا
دشمن جانی واز جان دوست تــر دارم ترا
زلف یار از دست رفت و دل ازو دیــوانه ماند
مشک رفت از خانه اما بوی او در خانه ماند
نشان شب ازان دارد ســـر زلف پریشانش
دلیل روشنیست اینک چــــراغ زیر دامانش
زلف گر لنگر نبودی این جهـــــان حسن را
موج دریای بحلی غرق طوفانـــی کرده بود
خاطر نقاش در تصویر حسنش جمــــع بود
چون به زلف او رسید آخر پریشانـی گرفت
دل نه دریایست کو را ساحلی پیـــــدا شود
عشق راهی نیست گو را منزلی پیـدا شود
همچو مجنون سالها در گنج صحرا خانه کن
تاکه از طرف بیابان منـــــــــــزلی پیدا شود
