زلف یار
زلف یار از دست رفت و دل ازو دیــوانه ماند
مشک رفت از خانه اما بوی او در خانه ماند
نشان شب ازان دارد ســـر زلف پریشانش
دلیل روشنیست اینک چــــراغ زیر دامانش
زلف گر لنگر نبودی این جهـــــان حسن را
موج دریای بحلی غرق طوفانـــی کرده بود
خاطر نقاش در تصویر حسنش جمــــع بود
چون به زلف او رسید آخر پریشانـی گرفت
می‌توان آیا به دل دستور داد؟
می‌توان آیا به دریا حکم کرد
که دلت را یادی از ساحل مباد؟
موج را آیا توان فرمود: ایست!
باد را فرمود: باید ایستاد؟
آنکه دستور زبان عشق را
بی‌گزاره در نهاد ما نهاد
خوب می‌دانست تیغ تیز را
در کف مستی نمی‌بایست داد
قیصر امین پور