غزل رندانه
دربر ی گلها مـــــــــــرا کاشانه ای
همچو رندی مست در میخانه ای
کام تلخ را می کند شیـــــرین آن
گر مـــــــرا باشد چنین جانانه ای
بزمگـــــاهم را با رخ تابان کن
دور تو گردم چــــو آن پروانه ای
پرده بردار ـصورتت سجده کنم
می تراشم پیـــــــکر و بتخانه ای
از یه جرعه مست خیزم تا حشر
کی شـــود از لب دهی پیمانه ای
عشق دیوانه کنـــــــــد فرزانه را
ناصــــح ها را پند داد دیوانه ای
گلشن رخســـــــــــار هانُل نوبھار
بلبلان را چون تو گل دردانه ای
من جنون زیرکی دارم ز عشقت
خلق خوانــــــد زَیم را رندانه ای
📚غزل
✍زَیم بلوچ
https://t.me/Balochi_adab
