عقل و دل
عقل.......
تو ای دل ز دردت بی قراری
بگو فاش کن بگیری تا قراری
دل......
زبان دردمنــــــدان نیش خار است
کدام عاقل که با خاران دچار است
عقل.......
تو گر دل مثل شمع سوزنده مانی
بُود پروانه با تـــــو جسم و جانی
دل........
اگر بادی وزد شمع چون بمیرد
نماند پروانه و راه خود بگیرد
عقل.......
چرا در کنج ای غمـــها قفسی
مگر همدرد نخواهی هم نفسی
دل......
قفس گـر بشکنم پرواز تاکی
ز دام هم نفس هشیار تاکی
-رند بلوچ
