غـــــــــــــــــــــــــــزل
صبوحی از چمن مستانه پیراهـــــــــــــــــن قبا کرده
چو بوی گل گذشتی تکیــــــــــــــــه بر باد صبا کرده
به مغز نوبهار از عطر گیسو عطـــــــــــــــــــر افگنده
دماغ غنچه را از بوی سنبـــــــــــــل مشک سا کرده
غزالان حرم را سر به صحـــــــــــــــرا داده از وحشت
نگاه سرمه سارا آهـــــــــــــــــــوی دشت خطا کرده
ز می موج تبسم در لبت رشــــــــــــک شفق گشته
صبوحی زن برنگ صبــــــــــــــــــــح پیراهن قبا کرده
ز خط عنبرین خورشیـــــــــــــــد را در مشک تربسته
ز زلف پرشکن صد عقــــــــــــــــــده در کار صبا کرده
گریبان چاک و سرخوش همچو نرگس جام می برکف
چو گل ته پیرهن بنـــــــــــــــــــــــد قبای ناز وا کرده
کباب دل ز شـــــــــــــــــــور گفتگویت در نمک خفته
تبسم را چو مـــــــــــــــــوج نکهت می نشه زا کرده
بکف تیغ تغافل طــــــــــــــــــرفه دامن بر میان بسته
ز خون بی گناهان گـــــــــــــــوئی خود را کربلا کرده
دهن را در لطافت مـــــــــــــــــــــوج گرداب بقا گفته
مگر معنی بباریکی دیـــــــــــــــــــــــــــوان ادا کرده
ز ابرو زخمها بر تارک تیــــــــــــــــــــــــــغ قدر رانده
بمژگان رخنها در سینه تیـــــــــــــــــــــــر قضا کرده
کمند ناز در گـــــــــــــــــردن ز کاکل مست رعنائی
بتقریب نگه چشم سیـــــــــــــــــــه را نکته زا کرده
حرامم باد بی لعل تـــــــــــــــــو ذوق می گساریها
بجای باده خون در ساغـــــــــــــــر ساقی بجا کرده
