غزل 14

 یار   در   آغوش    باشد   لذتی  دارد مگر
 شب  نشینی  با   خیالش  لذتی  دارد دگر

 

 دل  به  کامش  میرسد  چون  گنج یافت
 لیک  داغ  و  یاد  یار  کمتر  نباشد  از گهر

 

 یاد  ایامی  که ما  باده لبش  نوشیده ایم
 آہ امروز  در  فراقش  میخورم خون جگر

 

 شیوه ای گل دارد و نازکتر ست از یاسمن
 ای گل   رعنا   دمی    خار   بیابان  را نگر

 

 سوی     گلشن     میروی   ای   مرغ  بهار
 گاهی  هم   در   دشت  ویرانه ای  ما گذر

 

 ای  صبا  که   می  روی  در  کوی  دوست
 این    دل    افسرده ام    را    با  خود ببر

 

 در شب  هجران   مارا  ماه طعنه می زند
 زَیم  را ھم  بود  نگاری  ھمچو  مانند قمر

 

 زَیم بلوچ