فغان که شرم محبت امان نداد مرا
که بوسه ی بربایم ز آستانه ی دوست
به مستی بی طلب بوس از دهان یار میریزد
تمر چون پخته گردد خودبخود از بار میریزد
تا بوسه ی به من ز لب دلستان رسید
جانم به لب و لب من به جان رسید
گر میسر نبود بوسه زدن یالش را
هر کجا پای نهد بوسه دهم جایش را
مستم ز باده نابـــــــــی ما را شراب بس است
حور و بهشت چه خواهم خانه خراب بس است
جامی ز دست رضــــــــــوان کی را نصیب گردد
ساقی تو پیش کن جام ما را جنــاب بس است
رند بلوچ
ای داغ بر دل از غـــــــــــم خال تو لاله را
شرمنده ساخت آهــــو چشمت غزاله را
از انفعال لعـــــــــــــــل لبت لاله در چمن
دیگر بدست خویش نگیــــــــــــرد پیاله را
آگه نگشت شاهــــــد گل گرچه صد هزار
بلبل ز روی درد کشیــــــــــده آه و ناله را
آمد برون بگرد درخت خـــــــــــــط عنبرین
کس گرد ماه ندید بــــــــدین گونه هاله را
آسان ز خوان وصل تو کس بهره ی نیافت
مشکل توان گـــــرفت بدست این نواله را
اوصاف گل ز بلبل بیـــــــــدل توان شنید
چون مثل او نخــواند کسی این رساله را
آزرده کی کند دل محمـــــــــــــــود را ایاز
نیکو کنــــــــــــــد مطالعه گر این قباله را
- محمود غزنوی
سینه وا کرده چون آن شوخ به بوستان گذرد
بلبل از جان گذرد گـــــــــــــل ز گریبان گذرد
دو پستانش بخــــــــــــــــــوبی بی نظیراند
بساط حسن را دو فـــــــــــــــــــرش میراند
دو پستانش هــــــــــر یکی چون قبه ی نور
حبـــــــــــــــــــــــابی خاسته از عین کافور
بروی سینـــــــــــــــــــه اش سیب دو پاره
عــــــــــــــــــــــــــــــلاج قوت ضعف نظاره
پر دهد ساقــــــــــی پیاله گاه راس و گاه چپ
از شراب دیـــــــــــر ساله گاه راس و گاه چپ
پند ناصح می کنـــــــــد از باده ام اما چه سود
میکند ساقــــــــــی حواله گاه راس و گاه چپ
پیش او گر لاف خوبـــــــــــی گل زند باد افگند
از خجالت این رسالـــــــــه گاه راس و گاه چپ
عشقبازان راست و چپ استاده اندر عشق تو
رونمائی همچــــــــــو لاله گاه راس و گاه چپ
سوخت اندر عشق تو هرگز نپرسیدی که کیست
شمع گر پروانه را می سوخت آخــر می گریست
جان زار عاشقان شب تا سحـــــــــــر بهر طبیب
تو حبیب و تـــــو طبیبی گر دوایی نیست نیست
چشم غمخواری دلم زان نرگس بیمـــــار داشت
حالت همدرد را همدرد می دانـــــــد که چیست
کم مهری عاشقان را آب کرده می کشــــــــــــد
باز می گویی که راز عشق بود، این راز چیست
اشک چشمم باعث خوشنــــــودی دل میشود
گر نگرید ابر کار غنچــــــــــــه مشکل میشود
نمیدانم چه عشرتهاست فــردا چشم گریان را
که از خون جگـر امشب حنا بندیست مژگان را
رند چو شراب ءَ نوش کنت
تیاب ءِ دپاں گُرموش کنت
موج ءَ گوں وت ھمراز کنت
مدھوش بیت ءُ ھوش کنت
رند بلوچ
دل چاک چاک دیده ی گریانم این چنین
کشتی هــــزار پاره و طوفانم این چنین
دریای آرزویــــــــــــــم ماتم گرفت چنان
دل در جگــر کباب شد بریانم این چنین
در باغ آرزویم رنگـــــــــــــی چو لاله زار
بیمار چشــــم نرگس دامانم این چنین
محبتی چــــو بروید و داغ دل شوید
ببوی سوخیه ی دلها چنان گل بوید
دلا زمیـــن محبت چه خاصیت دارد
که تخم مهــــر بکاری و بار غم روید
جانا بیــــــا در چشم من، تا چشم را برهم زنم
نه من ببینم سوی کس،نه به کس ترا دیدن دم
صورت چو ماه و ماهتـــــــاب، روبند تو ابر سیاه
تو گـــــر بدزدی صورتت، من دزد صورت سر زنم
شقایق راحت جانــــــی شقایق باغ بوستانی
شقایق گرمی محفـــــل شقایق میل سامانی
شقایق زنـــــدگی سازد شقایق عشق را تازد
شقایق ساز آهنـــــگی شقایق هر غزل سازد
شقایق باد پاییـــــــــــزی شقایق صبح لبریزی
شقایق از بهار خیـــــزی شقایق صحن گلریزی
شقایق آهوی صحــــــــــــرا شقایق گوهر دریا
شقایق دیـــــــده ای بینا شقایق زیب این دنیا
شقایق محــــــــــــرم دلها شقایق سرور گلها
شقایق همـــــــــدم رویا شقایق نور هر شبها
شقایق دیده ی گریان شقایق مــــــرهم باران
شقایق گنج بی پایان شقایق ساز هر سامان
رند بلوچ
کجا شد سروا من یاران که در بوستان نمی بینم
شــدم مشتاق چون بلبل گل و ریحان نمی بینم
بجـــــــای یارها مارست بجای گل همه خارست
بجـــــای روز شب تارست ماه ی تابان نمی بینم
همه مجلـس همه ساقی همه دوران می باقی
همه یاران مشتـــــــــاقی درین دوران نمی بینم
کفـــــــــــــــــــن آلوده پرخونم بزیر خاک مدفونم
پریشان حال مجنونم بجــــــــــز ویران نمی بینم
زبان درکش ازین وعدی مده پندی تو ای سعدی
جوانان بی ادب گشتند پس از پیـــران نمی بینم
- شیخ اجل سعدی
تشنه لب افتاده ام در گوشه ی صحرا خراب
بر خیال آب جویی دیــــــــده ام سوی سراب
آب زمــــــــزم فکر کوثر تا به کی آب حیات
ساقیـــــــــــا باز آر جامی زان دریای شراب
- رند بلوچ
