نصیحت به نسازد در دلم زخــــــــــــم جدائی را
نباشد ورشکست شیشه دستـــــی مومیائی را
بخاک و خون نشاند همچو گل ما را درین گلشن
شعار خویش کردی تا چو شبنـــــــــم بیوفائی را
حیات خویش را چون شمع صــــرف دیگران کردم
کسی چون من ندارد پاس رســــــــم آشنائی را
بهر صورت بردیت چهره همچــــون عکس میگردد
بلی ناکس نمیــــــــــــــــــداند طریق آشنائی را
امید از دست مردم چاره دل بر نمـــــــــــــی آید
ز مرهم به نمــــــــی سازد کسی داغ جدائی را
دل عاشق بود دریا که موجش بیقــرار باشد
بسوی ساحلی هر دم همیشه برقرار باشد
بیا گیرم به اغوشت، لب دریای پـــــر معنی
که موج اغوش ساحل، ................ یار باشد
بیا گیرم به اغوشت، لب دریای پــر معنی
که موج اغوش ساحلم قرار گیرد اگر دانی
صبوحی از چمن مستانه پیراهـــــــــــــــــن قبا کرده
چو بوی گل گذشتی تکیــــــــــــــــه بر باد صبا کرده
به مغز نوبهار از عطر گیسو عطـــــــــــــــــــر افگنده
دماغ غنچه را از بوی سنبـــــــــــــل مشک سا کرده
غزالان حرم را سر به صحـــــــــــــــرا داده از وحشت
نگاه سرمه سارا آهـــــــــــــــــــوی دشت خطا کرده
ز می موج تبسم در لبت رشــــــــــــک شفق گشته
صبوحی زن برنگ صبــــــــــــــــــــح پیراهن قبا کرده
ز خط عنبرین خورشیـــــــــــــــد را در مشک تربسته
ز زلف پرشکن صد عقــــــــــــــــــده در کار صبا کرده
گریبان چاک و سرخوش همچو نرگس جام می برکف
چو گل ته پیرهن بنـــــــــــــــــــــــد قبای ناز وا کرده
کباب دل ز شـــــــــــــــــــور گفتگویت در نمک خفته
تبسم را چو مـــــــــــــــــوج نکهت می نشه زا کرده
بکف تیغ تغافل طــــــــــــــــــرفه دامن بر میان بسته
ز خون بی گناهان گـــــــــــــــوئی خود را کربلا کرده
دهن را در لطافت مـــــــــــــــــــــوج گرداب بقا گفته
مگر معنی بباریکی دیـــــــــــــــــــــــــــوان ادا کرده
ز ابرو زخمها بر تارک تیــــــــــــــــــــــــــغ قدر رانده
بمژگان رخنها در سینه تیـــــــــــــــــــــــر قضا کرده
کمند ناز در گـــــــــــــــــردن ز کاکل مست رعنائی
بتقریب نگه چشم سیـــــــــــــــــــه را نکته زا کرده
حرامم باد بی لعل تـــــــــــــــــو ذوق می گساریها
بجای باده خون در ساغـــــــــــــــر ساقی بجا کرده
مکن به غنچـــــــــــــه گره نوبهار عالم را
تبسمی کن و بگشـــــــــــای راز عالم را
بخنده تو گره در دلی نمــــــــــــــی ماند
تو چون گشاده شوی مشکلی نمی ماند
مغز در استخوان بـــــــــــــــــــود شیرین
چون بخنده لب شکــــــــــــــــــــر بارش
با زهر چشم خنــــــــــده در آغوش کرده
بادام تلخ را چه شکـــــــــــــر نوش کرده
بخنده خنده مرا کش جفـــــا و جور مکن
کسی بقند بمیرد چه حاجت زهــر است
که ندانست که مجنون چه نـــدا کرد بدشت
که صدای جرس قافلــــــه لیلی الیلئ است
عمرم چونی بناله و شیون گذشتـــــه است
آگه نشد کسی که چه بر من گذشته است
ناله در بزم دل سوختـــــــــه ام ساز آموخت
بیخودی از نفسم شوخی و پـــــرواز آموخت
ناله ام تا بود کم صائب اثــــــر بسیار داشت
بی اثر کردم ز بسیاری نـــــــــوای خویشتن
دل خسته را تمیــــــــــــــــز ب آه فغان کنند
ظرف شکسته را بصــــــــــــــدا امتحان کنند
داستان شوق را تحریر کردن مشکل است
بحر را از موج در زنجیـر کردن مشکل است
مه روی ترا از دیده دیـــــــــــــدن آرزو دارم
ز یاقوت لبت حرفی شنــــــــودن آرزو دارم
بشکند دستی خم در گــــــردن یاری نشد
کور به چشمی که لذت گیـــر دیداری نشد
جانان بیا در چشم من تا چشـــــــــم را برهم زنم
نه من بببینم سوی کس نه به کس ترا دیدن دهم
دلا زمیـــــــــــــن محبت چه خاصیت دارد
که تخم مهــــــــــــر بکاری و بار غم روید
گاهی ز دل بود گله و گه ز دیـــــــــده ام
من هرچه دیده ام ز دل و دیده دیــــده ام
نگویم حال دل از حال من کو بیخبــر باشد
به بید روان بیان درد دل درد دگــــــر باشد
چشم در هر جا فگندم در نظـــــر دارم ترا
دشمن جانی واز جان دوست تــر دارم ترا
زلف یار از دست رفت و دل ازو دیــوانه ماند
مشک رفت از خانه اما بوی او در خانه ماند
نشان شب ازان دارد ســـر زلف پریشانش
دلیل روشنیست اینک چــــراغ زیر دامانش
زلف گر لنگر نبودی این جهـــــان حسن را
موج دریای بحلی غرق طوفانـــی کرده بود
خاطر نقاش در تصویر حسنش جمــــع بود
چون به زلف او رسید آخر پریشانـی گرفت
