تمنــــــــــای لبت پیمانه ی دل
نگاه گــــرمت آتش خانه ی دل
بیادت میــــــروم صبحی بگلزار
که بلبل را کنـــــم پروانه ی دل
شب از سودای زلفت میگریزد
جنون در ناله ی مستانه ی دل
اگـــــر بر دیده ی الفت نشیند
نگــــــــــردد آشنا بیگانه ی دل
ز زخـــم و داغ دیوانه بزم حیرت
کشــد تصویرها در خانه ی دل
زینت انسان چیست؟ باشد ادب
علــــــــم و دانش را بیاموزد ادب
گنج بی پایان باشد این ادب
رنج بی درمان باشد این ادب
از طلا و نقره و الماس برتر ادب
از قبا و زر و سیم بهتر ادب
با ادب باشد چو مثل گوهری
بی ادب هست مانند خری
با ادب باشد چو مثل بلبلی
بی ادب غافل بماند از گلی
با ادب بر دل نشیند همدمی
بی ادب مجروح کند دلها همی
با ادب ویرانه را گلزار کند
بی ادب گلزار را ویران کند
با ادب پند پیران گوش کند
بی ادب زهر جام نوش کند
با ادب هر مجلسی را شاد کند
بی ادب هر محفلی برباد کند
با ادب بر این و آن با احترام
بی ادب هرگز نداند احترام
با ادب در تنگدستی پادشاه
بی ادب با هستی خود بینواه
با ادب هر آتشی خاموش کرد
بی ادب یک شعله را جوش کرد
آبروی گل ز رنگ و بوی اوست
بی ادب بی رنگ و بی آبروست
با ادب باش تا تو باشی خوش کلام
بی ادب باشی چه گویم والسلام
-رند بلوچ
دل نه دریایست کو را همـــــــــدم دریا کنم
نی صــــــدفی نیست کو را محرم دریا کنم
مثل موجی پیــچ و تابم شوق دریای خودم
نی که اشکم موطی باشـد نم نم دریا کنم
قعر دریا گرچه تلخ است گوهـــــر دریا ببین
چشم گهر بین ندارم دیـــــــده ام دریا کنم
گوهــری پر مهر هستی ای تو دریای جنوب
مثل دریای ی شـــــرابی جام جم دریا کنم
گوهر من گوهر من حال رنـــــــد خود ببین
ساتگیـــن را دم کشیده دم به دم دریا کنم
- رند بلدچ
جـــــــــــی بلوچستان ءِ وشے ملگُزار
باغ پل انت چــــــــــــو گشے باغ اَنار
موسم ءِ سیـــــــــــــلاں گُلستانءَ بہ تر
جــــــــــــــی بلوچستان ءِ پاییز ءُ بھار
گُوش دار تو بلبل ءِ وشے الھـــــــــان
جـــــــــــی بلوچستان ءِ بلبل وش توار
مکُرانءِ وصف ءَ رند تو چون کنے
جی بلوچستان وصف انت بے شمار
- رند بلوچ
ذوق چمن بر ســــــــــر زده رفتم به سیر بوستان
رفتم به سیر بوستان چشمم چو افتــاد ناگهان
دیدم که در صحـــن چمن آن ماه نشسته انجمن
بیــــــــــــــن گلان رنگ رنگ نازکتر از برگ سمن
آهـو دو چشم نرگسش قدش چو باشد یاسمن
من هم ز شوق گلبدن با سنگ غــم برخورده ام.
ساز آهنـــــگ ساز شد آن ماه چون در باغ شد
بلبل بخــواند و گل چنان رقصید و در پرواز شد
بلبل چو ناز گل کشید بعـــد روی آن ماه را بدید
گل را رها کرد ســـوی او مثل گلی چون ناز شد
شوق از سر بلبل پـــــرید گل هم گریبانش درید
از شوق صـــــــد باد صبا آن ماه ما طناز شد
از ساز سمرقنــــــدی مگو وز ساز دلتنگی مگو
از خنده ی آن مه لقا چون ساز دلکش ساز شد
این عندلیب هـــــــم مست باز ذوق نگار دلنواز
از خود گذشت و ســـــوی او با بلبلان آواز شد
لعل لبش چون ســـاز کرد گویی دلم پرواز کرد
خنــــــدید و خوش آغاز کرد گویی بهار آغاز شد
زَیم در خیال شوق یار ذوق غزل بر سر زدش
خون دلش رنگ قلم دیدی که دفتــــر باز شد
- زَیم بلوچ
پاس زرین با گلاب و مشک بو آمیـــــــــــــزه بود
ذره ذره بر سرش میریخت هر بیـــــــــــــگانه ای
سنگ محــــــــرم شان محرم من چرا بیگانه ام
حال من بینی که کمتر است سنگ و شانه ای
عاشق بیــــــــــــــچاره ام جایی ندارم خانه ای
شب به کوی یار بودم روز در ویــــــــــــــرانه ای
من به چنــــــــــدین آشنایی میخورم خون جگر
آشنـــــــــــــــا را حال اینست وای بر بیگانه ای
رنگ لاله چشم نــــــــــــرگس رند را دیوانه کرد
ساقی ما آشنـــــــــــــا بود مثل ما دیوانه ای
خوش بدیدم عارفان را صحبت خمـــــــــار مست
عاشق با صــــــــــدق باده وعده ی دیدار مست
مست عاشق مست معشوق هم باندر راز خود
پیــر مست و میر مست و شیخ در سرار مست
محتسب را مست دیـــــــــــــدم در میان میکده
صحن مست و خلق مست و جملگی باز مست
هـــــــــــر کرا در باغ دیدم مست بود و بی خیر
زاغ مست و باغ و مست غنچه و گلـــزار مست
بادشاهان مال مست و ما غــریبان حال مست
خوبرویان ناز مست و عاشقان دیـــــــدار مست
یار بر من مست آمد خون ز لبـــــــها می چکید
زلف مست و خال مست و طره ی طرار مست
عقل.......
تو ای دل ز دردت بی قراری
بگو فاش کن بگیری تا قراری
دل......
زبان دردمنــــــدان نیش خار است
کدام عاقل که با خاران دچار است
عقل.......
تو گر دل مثل شمع سوزنده مانی
بُود پروانه با تـــــو جسم و جانی
دل........
اگر بادی وزد شمع چون بمیرد
نماند پروانه و راه خود بگیرد
عقل.......
چرا در کنج ای غمـــها قفسی
مگر همدرد نخواهی هم نفسی
دل......
قفس گـر بشکنم پرواز تاکی
ز دام هم نفس هشیار تاکی
-رند بلوچ
باد صبا می وزید
مرغ سحر آه کشید
لاله ها بیدار شدند
بلبلان هشیار شدند
دلبر ما خوش نشست
شاعری از راه رسید
ای تو غزاله کمند
دلبر مه ماه و چند
لعل لب و لعل قند
گیسوی دام بلند
نرگس چشمان مست
رند قلم خط کشید
-رندبلوچ
ای دختــــــر سمرقند
شیرین و عسل خوش خند
ای دخت بلوچستان
ماننـــــــد گلی بوستان
تو زینت بهاری
دختر بلوچ نگاری
سردار و میر دختی
تو شیر زن نهانی
دختر بلوچ آن گل شکفت
بلبل همی وصفش بگفت
دختر بلوچ لاله عیان
اندر گلستان بود نهان
تو غیرت مردان ما
دخت بلوچ تو مان ما
سردار دختی تو بدان
از بیگانگان تو دور بمان
ای شیر زن دخت نترس
از مکر این مردان بترس
قوم بلوچ با غیرتش
دختر بلوچ بود زینتش
رند بلوچ
غمگین و پریشانم درین فصــــــل بهاری
گلها همه پژمرده چنـــــــان خار شماری
من کشته ی چشمان توام نرگس شهلا
خورد تیـــر نگاهت جگرم چشم خماری
سرمست شــــدم عاشق زلفان درازت
زنجیر چنان کرد مــــــــــرا دام شکاری
صد رشک چمن لاله و ریحان چه خواهم
رخسـار گلستان نگار نیست همه خاری
ای بلبل خوش خوان غـزل چون سرایی
کو آن گل رعنا که غـزل و شعر سپاری
آن مهــــــر و محبت که بود ذوق بهاری
تو ای گل جانانه وفا مهــــــــــــر نداری
این مرغ جگر ســـــــــوز بنالد چو بنالد
دل را چه کنم نصیـــــــحت ناله و زاری
ای رنـــــــد ببند رخت چمن راهروی تو
این فصـــــل روان را چه کشی انتظاری
-رند بلوچ
