بلوچ ءِ رسم

  بلوچی ءِ رسم ءَ ادا چون کنے

  وتی قوم نام ءَ کُجا نوک کنے

 

  وتی راج ایل دات شُتے پہ گجر

  نئے تو  بلوچے کہ  پشکاں بدر

 

  تی ماتی  بلوچے تی پت هم بلوچ

  گجر چم روک تئی وتی راج ءَ سوچ

 

  کسے کہ وتی دود ءُ رسم ءَ چہ سئست

  بزاں  کہ وتی  قوم  ءُ  راج ءَ چہ  سئست

 

  چہ ماتین زُبان ءَ چیتوں پُشت کنے

  دگرانی  لبزاں  چیتوں  گُشت کنے

 

  وتی قوم  دامُن  بچاں  چل کُتگ

  درامد وتی دوست ءُ همدل کُتگ

 

  وتی  برات  چم ءَ  تو  آرسی کنے

  روے پہ گجر عشق ءُ مستی کنے

 

  وتی هستی ءَ چہ تو بیگانگے

 دگرے   ڈگار ءَ    تو   دلمانگے

 

  وتی حُرمت ءَ جاں بیار او گُوهار

  تو شیرانی  زاگ ‏ءِ‏  نہ روباے یار

 رند بلوچ

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                       

داغ هجران

   غیـــــــر را چند نهی ای مه من بر جان داغ

                              چنـــــد سوزی دل غمدیده ی ما را زان داغ

 

   غرض این است که بر جان و دلم لاله رخی

                              ســــــوزد از آتش عشق رخ خود پنهان داغ

 

   غــــــــــــــــم نداریم اگر داغ نهی بر دل ما

                              خـــــرم آن لحظه که جانان نهد بر جان داغ

 

   غائب از دیده ی غــــــــم دیده اگر گردد یار

                              زود باشد که نهــــــد بر دل بی سامان داغ

 

   غوطها میخورم از دست تو در بحر سرشک

                              که بماند بـــــــــــــــدل ریش من حیران داغ

 

   غصها چون نخــورد و عاشق غمدیده که یار

                              بر دل ریش رقیبـــــــــــــــان بنهد آسان داغ

 

   غالبا بر دل محمــــــــــــــــــــــود دگر بار ایاز

                              می نهد ز آتش جان ســــوز غم هجران داغ

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                 

قدح لعل

   حرام باد بجـــــــــــــــــز یار گلعذار قدح

                            فدای باده ی لعلش کنم هــــــزار قدح

 

   حبیب من چو شود ساقی و قدح گیرد

                            روان بچـــــــــــــرخ در آید هزار بار قدح

 

   حسود را ز حسـد خون دل بجوش آید

                            چو پر ز باده بدستم دهــــــد نگار قدح

 

   حلال نیست مئی لعل بی لب ساقی

                            بُود حرام چو نوشنــــــد خوشگوار قدح

 

   حکایت از جـــم و جام گذشته وارد یاد

                            میان خلق از آن دارد اعتبـــــــــــار قدح

 

   حریف باده گشانست آنکـه از ره شوق

                            به نقـــــد جان بستاند ز دست یار قدح

 

   حدیث توبه و تقوی مپـــــرس از محمود

                            دهــــــــد ایاز چو او را دمی دو چار قدح

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                       

ساقئ مستان

   نوبهار است جنـــــــون چاک گریبان مددی

                            آتش افتاد بجـــــــــان جنبش دامان مددی

 

   گرمی عشق بسی در جگر آتش افروخت

                            تشنگی سوخت مـرا ای لب جانان مددی

 

   راه گم گشته بپا آبله و منــــــــــــــزل دور

                            خار صحرا مددی خضـــــــــــر بیابان مددی

 

   جام می ناب بدست تو تغافل تاچنـــــــــد

                            گشت مخموری من ساقی مستان مددی

 

   بهــــــــــــر تفریح دل وضعف جگر می باید

                            پسته ی لب مـــددی سیب زنخدان مددی

 

   مطربی ساخته بیــــــــــــــــدار ترا رنجوری

                            فخر کلیم فخر جهان مرشــــد پاکان مددی

 - غزل رنجوری

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                       

جفای یار

   شاخ گل از نازکــــــــــــــی ی  یار یادم میدهد

                              برگ گل زان گلــــــــــــــرخ رخسار یادم میدهد

   می روم من در گلستان کز خویش آسایم دمی

                              بانگ بلبل ناله های  زار یادم میـــــــــــــــدهد

   چون روم در کوه تا از یاد او فارغ شـــــــــــــوم 

                              می خـــــــــــــرامد کبک زان رفتار یادم میدهد

   هر کجا بینم گلی با خار میســــــــوزم که آن

                              همــــــــــــــــــــدمی یار با اغیار یادم میدهد

   داستان تیشه ی فرهاد کـــــــــــــوه بیستون

                              خار خار سینـــــــــــــــه ی افکار یادم میدهد

   رسته بودم از جفایش وه که جـــــــــور روزگار

                              باز خونریزی آن خونخـــــــــــــــوار یادم میدهد

   جان شیرین سوزدم چون شعر محیی بشنوم 

                              زانکه شیرینی آن گفتــــــــــــــــار یادم میدهد

 - شیخ عبدالقادر گیلانی

   - مشهور ب محیی

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                       

لاله ی صحرا

   از داغ  فــــــراق او در دل چمنی دارم

                         ای لاله ی صحرائی با تو سخنی دارم

       

           این آه جگرســــوزی در خلوت صحرا به

                                  لیکن چه کنـــــم کاری با انجمنی دارم

 - اقبال لاهوری

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                       

آرزوی وصل

   امـــــــــــــروز دیگرم با فراق تو شام شد

                            در آرزوی وصــــــــــــل تو عمرم تمام شد

  

   آمد نمــــــــــــــــــاز شام و نیامد نگار من

                            ای دیــــــده پاس دار که خفتن حرام شد

   بستم بسی خیال که بینم جمال دوست

                            آن هم نشد میسر و ســــودای خام شد

 

   خال تو دانه دانه زلف تــــــــــــــو دام دام

                            مرغی که دانه دید گرفتـــــــــــار دام شد

 

   محمود غزنوی که هـــــزاران غلام داشت

                            عشقش چنـــــــان گرفت غلام غلام شد

 - محمود غزنوی

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                       

دل راز پوش

   شوری نماند از هوش ما، خسته شده از جوش ما

                                ای دل بپوش این راز ما، ای محـــــــرم راز پوش ما

 

      هرکس که حالم باخبر، پنــدی بداد منت گذاشت

                                  ای عاقل پنــــد گوی ما، خسته شده این گوش ما

  - رند بلوچ

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                   

دوست

   وقت شادی صــــــــد هزاران  یار و یار

         روز اندهگین نبنــــی یار جانی در کنار

 

                  نوش شـــــــادی می کنند با تو چنان

                      جام  تلخی را کجا نوشند باتو هشیار

 - رند بلوچ

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                               

عندلیب

   هـــــــــر رگ گل رشته ی باشد بپای عندلیب

                              دام دیگــــــــــر نیست حاجت از برای عندلیب

                  

   هست بر هر شاخ گل عشرت سرای عندلیب

                              بر زمیــــــــــن کی میرسد در باغ پای عندلیب

   تا وزیـــــــــــد از گلشن روی تو بادی در چمن

                              هست هــــــر گل آتشی در زیر پائی عندلیب

   نو عــــــــــــــروسان چمن مشتاق دیدار تواند

                              هست در گلــــــــــزار رویت گل بجای عندلیب

   هیچ تخمی نیست ضایع در زمین پاک عشق

                              خنـــــــــــــدهای گل دمید از گریهای عندلیب

   شـــــد زمین شعر از گلهای مضمون گلشنی

                              هست هــر بیت غنی عشرت سرای عندلیب

  

  -غزل غنی

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                               

شمع رخسار

 

  شمع رخسار تو روشن تا درین کاشانه بود

                         چشم ما پروانه و مـــــــــژگان پر پروانه  بود

   امتیاز شهـــر و صحرا داشت از فیض جنون

                         ورنه مجنــــــــــــون خربیهای دل ویرانه بود

   جوهــــــــــر زاهد بیک پیمانه ی می یافتم

                         دیده ی جوهـر شناس ما همی پیمانه بود

   از نصیحتهای ناصــــــــح بی خبر افتاده ام

                         این حدیث بی اثـــر در گوش ما افسانه بود

  

    از سخن هرگز علی در مدح کس نگریختم

                         اختیـــــــــــــــار ما بدست همت مردانه بود

                                                                                                   

  - غزل ناصر علی