جفای یار
شاخ گل از نازکــــــــــــــی ی یار یادم میدهد
برگ گل زان گلــــــــــــــرخ رخسار یادم میدهد
می روم من در گلستان کز خویش آسایم دمی
بانگ بلبل ناله های زار یادم میـــــــــــــــدهد
چون روم در کوه تا از یاد او فارغ شـــــــــــــوم
می خـــــــــــــرامد کبک زان رفتار یادم میدهد
هر کجا بینم گلی با خار میســــــــوزم که آن
همــــــــــــــــــــدمی یار با اغیار یادم میدهد
داستان تیشه ی فرهاد کـــــــــــــوه بیستون
خار خار سینـــــــــــــــه ی افکار یادم میدهد
رسته بودم از جفایش وه که جـــــــــور روزگار
باز خونریزی آن خونخـــــــــــــــوار یادم میدهد
جان شیرین سوزدم چون شعر محیی بشنوم
زانکه شیرینی آن گفتــــــــــــــــار یادم میدهد
- شیخ عبدالقادر گیلانی
- مشهور ب محیی
