سیہ ماریں مَلگْور

 وتی سیہ  ماریں  مَلگْوراں مہ  شِنگین

          مہ شِنگین مئے دِل ءِ درداں مہ شِنگین

 

 پہ گُوارگ  جَمبَراں  بستگ  مئے چمّاں

          مہ شِنگین جَمبَر  ءُ  اَرساں مہ شِنگین

 رند بلوچ

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                

ساه گیریں زندکی

 بیا  بِچار   ھر   دیم ءَ   تْوار  آہ ءِ منی

               زندگی ساہ  گیر  گُشے ساہ ءِ منی

 

 ھِچ نہ  زانت  درداں  منی  مُلا ءُ پیر

               شُشتگ ءِ ھُوناگوں زمین ڈیھ ءِ منی

 رند بلوچ

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                

پُلّ ءُ کُنٹگاں

         ھتم ءَ  کہ  وھد ءِ  گُل چِنے  گِلہ ءَ مہ کَن چہ کُنٹگاں

         بھارگاہ ءَ  ھم  کُنٹگ  ردیت چَہ کَنٹگاں گُل سِستگاں

 

         چو  بُلبُل ءَ  پریات  کناں  رازاں  گوں  گُل دْرشان کناں

         گُل  من  ترا  جی جان  کناں دستونک آں پَتو بَستگاں

 

         من  شے  تو  چوں  ھانی ءَ  دل  دات  پہ تو اَرزانی ءَ

         سر  تئی  سرا  کُربانی ءَ   بے  تو  کہ زِند ءَ   مُرتگاں

 

         اَے  بزگیں  ماتیں  وتن   چَہ   دُژمناں  گلہ ءَ  مہ  کَن

         مُلا  ئے  واستہ   مُرتگن، تئی  پُسَگاں  کہ پَد مَنتگاں

 

         سولیں   کھیر ءَ   بیا  بدے   مِستاگ  ھور ءُ  جمبرے

         تبد ءُ  لِواراں  نوں   بُرے    من  گوں  کھیر ءَ  نِشتگاں

 

         بیا  مئے  بھارگاہ ءَ  بِچار   ویرندانی ءَ   کُرتگ  چو ھار

         دل   ریش  ءُ  داٰئم   بے  کرار  لاچار  ءُ  مجبور کَپتگاں

 

         ماتیں  وتن پَسَگ تئی  بیا ھُشک کَن اَنت ھیداں تئی

         دُرستیں گم ءُ دردوں وتی، من گوں شرابءَ شُشتگاں

 

         کاینت  منی  کَبرے    سرا    گریونت  روچے  سَد برا

         نالیت  گُشیت   رند   تو دَرا،  بِل اِت کہ سَھتے وپتگاں

         رند بلوچ

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                

گل وپادری نہ زانت

   نالگ ایں   بلبل   گل وپادری نہ زاناں

                گُل گُشیت گوں کُنٹگاں یاری نہ زاناں

 

   دل چُشیں گموار زنگءَ جَت نہ کَنت

                اے ھما   گمواراں   گمواری نہ زاناں

 

   زار بئے    کایاں     ترا   وشاں کناں

                من  میاریگاں  کہ  من زاری نہ زاناں

 

   تو گوں  دْزگْوھاراں  جنے زنگ ءَ منی

                من  گَناھکاراًں کہ  گِلگداری نہ زاناں

 

   تئی جُدائی ءَ  مُدام   اپارگ اِنت دل

                بَس  ھَمیں پریات  ءُ  وازاری نہ زاناں

 

   من چَہ کاپِر ھِچ نہ دیستگّ ھِچ بدی

                اِے  مُسلماناں  کہ  دینداری نہ زاناں

 

   زاھریں  مَستانگ  ءُ  یک  رنگ کہ ما

                تئی  وڑ ءَ    مُلا    ریاکاری   نہ زاناں

 

   جنت شِگان ءَ ءُ گُشیت دیوانگ ءِ رند

                چی کناں   دیوانگاں   ساری نہ زاناں

  

 رند بلوچ