پُلّ ءُ کُنٹگاں
ھتم ءَ کہ وھد ءِ گُل چِنے گِلہ ءَ مہ کَن چہ کُنٹگاں
بھارگاہ ءَ ھم کُنٹگ ردیت چَہ کَنٹگاں گُل سِستگاں
چو بُلبُل ءَ پریات کناں رازاں گوں گُل دْرشان کناں
گُل من ترا جی جان کناں دستونک آں پَتو بَستگاں
من شے تو چوں ھانی ءَ دل دات پہ تو اَرزانی ءَ
سر تئی سرا کُربانی ءَ بے تو کہ زِند ءَ مُرتگاں
اَے بزگیں ماتیں وتن چَہ دُژمناں گلہ ءَ مہ کَن
مُلا ئے واستہ مُرتگن، تئی پُسَگاں کہ پَد مَنتگاں
سولیں کھیر ءَ بیا بدے مِستاگ ھور ءُ جمبرے
تبد ءُ لِواراں نوں بُرے من گوں کھیر ءَ نِشتگاں
بیا مئے بھارگاہ ءَ بِچار ویرندانی ءَ کُرتگ چو ھار
دل ریش ءُ داٰئم بے کرار لاچار ءُ مجبور کَپتگاں
ماتیں وتن پَسَگ تئی بیا ھُشک کَن اَنت ھیداں تئی
دُرستیں گم ءُ دردوں وتی، من گوں شرابءَ شُشتگاں
کاینت منی کَبرے سرا گریونت روچے سَد برا
نالیت گُشیت رند تو دَرا، بِل اِت کہ سَھتے وپتگاں
رند بلوچ
