گل وپادری نہ زانت

   نالگ ایں   بلبل   گل وپادری نہ زاناں

                گُل گُشیت گوں کُنٹگاں یاری نہ زاناں

 

   دل چُشیں گموار زنگءَ جَت نہ کَنت

                اے ھما   گمواراں   گمواری نہ زاناں

 

   زار بئے    کایاں     ترا   وشاں کناں

                من  میاریگاں  کہ  من زاری نہ زاناں

 

   تو گوں  دْزگْوھاراں  جنے زنگ ءَ منی

                من  گَناھکاراًں کہ  گِلگداری نہ زاناں

 

   تئی جُدائی ءَ  مُدام   اپارگ اِنت دل

                بَس  ھَمیں پریات  ءُ  وازاری نہ زاناں

 

   من چَہ کاپِر ھِچ نہ دیستگّ ھِچ بدی

                اِے  مُسلماناں  کہ  دینداری نہ زاناں

 

   زاھریں  مَستانگ  ءُ  یک  رنگ کہ ما

                تئی  وڑ ءَ    مُلا    ریاکاری   نہ زاناں

 

   جنت شِگان ءَ ءُ گُشیت دیوانگ ءِ رند

                چی کناں   دیوانگاں   ساری نہ زاناں

  

 رند بلوچ