واھگ منی واھگ منی آجو بہ بات ماتیں وتن
مئے چم روک مئے گُلزمین سر سبز بات ماتیں وتن
دوست ءِ وتی رسم ءُ رواج دوست ءِ مناں ماتیں زُبان
رھبند ءُ راہ ءَ من وتی پیوند کناں گوں جسم ءُ جان
اِے پَنت ءُ سوج ءَ گوش دار جَند ءَ وتی پجاں بیار
بیا گلزمین کدراں بزان باریں کدی کیتیں بھار
راہ ءَ وتیگاں یل مَدے مُلک ءَ وتی دِگراں مَدے
کوشست ءُ جُھد ءَ تو بکن ھک ءَ وتی مُپتاں مدے
سالانی سال ءِ نوں ترا، زُلمانی ھارے تئ سر ءَ
ماتیں وتن تئ ھون بیت، بیر بِگر نوں یک بْر ءَ
آ میر ءُ سردار نیست اَنت، کہ پہ وتن دیم ءَ بہ باں
اِے میر ءُ سردار مُپت وراں گوں دژمناں ھمدست باں
کسی اُمیت ءَ نوں مہ نند، مُلا پہ تو دیم ءَ نہ رو
تھناں بلوچ وت جُھد کن دیم ءَ برو دیم ءَ برو
میراس ءُ مال ءَ مئے وتی جھاگیر نیاں دگرےکسی
اِے کُل بلوچ ءِ کھچراں دژمن بہ گر راہ ءَ وتی
گال ءَ وتی بنداں کناں رازاں دل ءِ دْرشان کناں
دلبر مجاں زنگ ءُ منی زیمیں دل ءَ کُربان کناں
گال ءَ منی گاں گوش دار دل بزگیں بیمار ءُ وار
رنگ اوں منی زرد تْرتگ ھانُل من ءَ چّم ءِ بچار
اِشک ءَ منا بیران کُتگ زند گوں گم ءَ آسر شُتگ
نوں لال ءُ دوست ءَ جاھجتگ کبر ءِ سَرون ءَ شور کَتگ
دایم منی دل جوش جَنت ماتیں وتن آزات بات
مئے گُلزمین آباد بات رند پہ وتن ھون شات بات
رند بلوچ
