وتی وتن

  مُلک وتی ءُ  ھاک وتی  جان  وتی  وتن وتی

                        دُژمن سر ءَ تو ھوش کن کوہ ءُ کلات ڈن وتی

 

  شیریں  بلوچ  نر مزار، جند ءَ  وتیگاں  جاہ بیار

                        مُلک مئے اے باغ ءُ پُل، دشت ءُ ڈگار چمن وتی

 

  پر چہ بباں بندیگ شُمے، رسم ءُ رواج ءَ گوں شُمے

                        جاہ مئے وتی نہ کہ شُمے، مُلک کُھن زمین وتی

 

  وت پہ وتن تو جُھد کن، رسم ء َ بلوچی دود کن

                        باغ ءَ  وتیگاں  شون کن، لعل ءُ  گُھر سّمن وتی

 

  گار کُتگ  تو  راہ  وتی،   نام ءُ  نشان جاہ وتی

                        تاریں شپ ءَ اوں ماہ وتی، روچ بکن نشان وتی

 

  رند  زُبان ءَ  پاس دار،  لبز ءَ  بلوچی  جاہ  بیار

                        شائر ءِ  شعرانی  توار،  گوش  بدار  زبان وتی

 - رند بلوچ

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                

مئے ماتی

  مئے ماتی  وتی خاک ءَ  چوں  وار اَنت

                       وتی  مُلک  ءُ دیار ءَ  اِے  بے  دیار  اَنت

  گُشیت مُلا کہ  اسلام ءَ تو دوست دار

                       بلے چہ وتی ماتی ءِ حق ءَ بے توار اَنت

  مناں  تو  درس   اسلام ءَ  مہ   وانین

                       منی دنیا ءُ  جنت  مئے مات ءِ  دوار اَنت

  دلاں  ماں  چون  وتی اسلام ءَ  بنداں

                       بچاں  تو   پیرے    مات ءَ    درد  دار اَنت

  مئے  جان ءُ  مئے   ایمان   مئے  مات

                       کہ  بازیں  زُلم  ءُ   زوراں  بے   کرار اَنت

  مناں   مُلا   آگاں  کافر   گُشے   گُش

                       کجا  کافر  تئ   دروگ ءَ  گوش   دار اَنت

  زبان ءَ   بند   رند    دیم ءَ    مرو   تو

                       کہ راستیں   گپ  چہ  زار  مار ءَ  زار اَنت

 - رند بلوچ

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                 

درد

 

  ز  دردی که درمـــــان از آن دور بود

                       ز حسرت دو چشمم بسی کور بود

 

 

 

  چو نازش ســــر آمد جگر خون شد

 

 

                       مگــــــــــــر بود حوری که مغرور بود

 

 

 

  دلی بود پُر درد مشتـــــــــــــاق یار

 

 

                       نصیبش همی درد و رنجــــــــور بود

 

 

 

  تنی بود خستــــــــه ز دردی دچار

 

 

                       همی زنـــــــده ای بود و در گور بود

 

 

 

  همان تشنــــــه ای بود و دریای شور

 

 

                       ولیکن چه نوشـــــد که آب شور بود

 

 

 

  زبان در مکش زَیـــــــم شکایت مکن

 

 

 

                       به دردی که درمــــــان از آن دور بود

 

 

 

 

  رند بلوچ