دریاے غم
دل خروشان اندرین دریای غم ساحل کجاست
ای شکسته کشتی ی ما می روی منزل کجاست
در گلستان چون گلی تنها نشسته در سکوت
باغ و راغ ماتم گرفته خوش غزل بلبل کجاست
یک دمی از خوش الحانی داغ مارا تازه کن
آنکه داغ ما کند تازه همان شاتُل کجاست
همچو پروانه در شب هجران با شمع سوختیم
از جدایی چه حکایت میکنی حاصل کجاست
غم تو ساغر غرق کردیم جام رندانه درکشیم
ما اگر دیوانه ام در شهر ما عاقل کجاست
همدمی گر بود ما را کوی دوست خلوت چرا
دشمنان در پوست دوستن بگو همدل کجاست
خلق میجوید خدا را در مسجد و کلیسا و کنشت
تو خدایا گم شدی ورنه در جهان جاهل کجاست
رند از خار مغیلان تو مدام رنجیده ای
ای تو عاقل خود بگو اندر بیابان گل کجاست
رند بلوچ
لغت: شاتُل = پرنده - قُمری
