ما با دردان دُچار روز و شــــب بوده ایم
بین دردان همـــــــی تاب و تب بوده ایم
روز خورشید ســـــــوخت و مرا تاب داد
در بیابان دشت تشنــــــــه لب بوده ایم
راه گم کرده شب بود و قندیل سوخت
لب چو بستــه شکایت با قلب بوده ایم
زندگی ای تو ما را چنــــــان کشته ای
مرده ای هست زنـــــده عجب بوده ایم
ای خوشا روزگاری تو فصـــــــــــل بهار
همدمی محــــــرمی با شرب بوده ایم
درد درمان کو راز همــــــــــــــــــــراز کو
راز دل را که داشتیــــــم با رب بوده ایم
رند دردان را پیـــــــــــــــــچ و تابی مده
درد هم آدمـــــــــی هم نسب بوده ایم
-رند بلوچ
