بلوچی ادب

وتی بوجیگ ماں دریاے شراب ءَ // که زَیم ءَ دیم داتَگ اِشک تیاب ءَ

بلوچی ادب

وتی بوجیگ ماں دریاے شراب ءَ // که زَیم ءَ دیم داتَگ اِشک تیاب ءَ

بلوچی ادب

زبان دُر بیانیں بلــــــــــــــوچی منی
منی باندات ھمیش ءُ مروچی منی
منی لبز ءُ گپتار بیانیــــــــں ھمیش
پمن گنج ءُ گوھــــر پمن کم ءُ گیش

آخرین مطالب

۸ مطلب در مهر ۱۳۹۵ ثبت شده است

۲۶
مهر


   منی ساہ ءُ ارواح زبان انت منی                    بلوچی زبان ء ُ شان انت منی

   توار انت منی مئے زبان مادرے                   بلوچی توار ءُ بیان انت منی

   زبان مئے نشان انت ءُ مئے لبزوار                بلوچی مئے لبز نشان انت منی

   منی جان قربان پہ شھّدیں زبان                     بلوچی شکر گال جان انت منی

   اگاں راہ ءَ ایل دے تو پشکپتگ ءِ                  بلوچی مئے راہ ُ روان انت منی

   منی تاج ءُ تخت ءُ منی سیم ءُ زر                  بلوچی مئے آن ءُ مان انت منی

   اگاں پیر بے دست لرزاں تئی                      بلوچی جوانیں جوان انت من 

   تو دیوان ءَ نندیں تو مجلس کنے                   بلوچی مئے گپ ءُ تران انت منی

   کُجا رند تو بے زبان ءَ تچے                       بلوچی زبان انت وان انت منی



   رند بلوچ

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                        

  • زَیم بلوچ
۲۴
مهر


   اے مکُران اے مکُران                دائم پہ تئی یات ءَ زران
   تئی مٹ نہ انت مازندران              وصف ات کناں دان دم بران

   ھچبر مہ باتے لیمُران                  دنیا ءِ قھریں صرصران

   گردون ءِ گشت ءُ چکران              محتاج مہ باتے ھچبران

   چمدار پہ دست ءِ دیگران              سوچ بھتباریں منکران
   غدار ءُ شومیں ناشران                 ھمراہ مبے نادلسران

   دُز ءُ اڑوج ءُ لنڈران                    شیطان ءِ بیل ءُ یاوران
   بے مادر ءَ بے خواھراں               لُچ ءُ لونگ ءُ لوپڑان

   بے زانگیں ناباوران                    شیپ انت تئی نام مہ پُران
   تئی صاحبی گپ ءُ تران                نقش انت مہ کوھنیں دفتران

   گون انت گُشکیں شائران               شنگ انت مہ کنڈ ءُ کشوران

   جی مئے وطن مُلک کھن               میریں بلوچانی وطن
   رشک ءِ یمن داغ ءِ ختن                دودستے بسے نزیک ءِ من

   انچو کہ ساہ اندر بدن                    پر مئے دل ءَ مثل ءِ چمن
   تئی ڈوک ءُ ڈل در ءِ عدن              گز ءُ کُنر سرو ءُ سمن

   زیرک چو شاخ ءِ نسترن               بیا تو بہ کن گوں ما سخن
   آ گوستگیں گپاں بہ جن                 دل چو زر ءَ شد موج زن

   تئی پاریگیں ورناں کُجن               دریا دل ءُ لشکر شکن
   کوھے پُلنگ ءُ کر گدن                 شاھین ءُ تاج داریں ھُدن

   میریں بلوچ بیت انت کُجاں            باھوٹ ءِ سر بوت انت بجاں



 - مولانا عبدالله روانبد

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                       

  • زَیم بلوچ
۲۱
مهر


   شب مهتــــــــــــاب و ابر پاره پاره

                       که انــــــــــــدر باغ و دلبر در کناره


  ستان بوسه دو جامی باز درکش

                       خدا کی میدهد عمــــــری دوباره



          شراب لعل و ساغــــــــــر زرنگاره



 رند بلوچ & .....

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                

  • زَیم بلوچ
۲۰
مهر


      ما  بلوچیں  ما بلوچیں  ما  بلوچ
                      ما  بلوچستان  ءِ  نوکیں  ماہ  ءُ  روچ


      تاک  تاک انت  زند دفتر تئی بلوچ
                  زیر  تپاک  ءِ رشتگ  ءَ  ھورئی  بدوچ


      پرچی ءَ از کاروان پد منتگ ئے
                   ظاھر انت پیش لنزگ ءِ مادن چو روچ


      ھمبلاں دوشی مزن بانگواہ کُتگ
                       منزل اش گپت انت ءُ آرام انت مروچ


      روچ در اتکگ تو انگت وابینگیں
                        شنگ ءُ شانگ انت بارءُ بے فکرے چہ کوچ


   کامیابی کار ءُ کوشست ءِ برانت
                         انب لوٹے چوں کہ تو کشتگ کروچ


   گوھرات پئے مان زر ءِ لنج ءَ بہ بُڈ
                                 لعل لوٹے سکّگیں کوھاں بکوچ


    وقت گوازیں ھے پہ واب ءُ غفلت ءَ
                           قیمتی جنس ءَ مکن چو سُتک ءُ سوچ


     روم ءُ شام ءِ ھسرت ءَ چیّ ءَ ورے
                             روم ءُ شامے اڈ کن از چانپ ءَ نکوچ


     گوں بلوچی غیرت ءَ میان ءَ بہ بند
                             میش چم جھلی مکن پاداں چو قوچ


    نی ترا زیب ایت گْشوشگ با پھر ءُ شان
                                  دیم ءِ دیوان ءَ کہ ما ھستیں بلوچ


 

- مولانا عبدالله روانبد

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                       

  • زَیم بلوچ
۰۹
مهر


    دوش می گفتم به شمع منزل ویران خویش

                                گیســـــــــــــــــوی تو از پر پروانه دارد شانه


    در جهان مثل چــــــــراغ لاله ی  صحراستم

                                نی نصیــــــــب محفلی نی قسمت کاشانه


    مدتی ماننـــد تو من هم نفس می سوختم

                                در طــــــــــــــــواف شعله ام بالی نزد پروانه


    می تپید صــد جلوه در جان امل فرسود من

                                بر نمــــــــــــــی خیزد ازین محفل دل دیوانه


    از کجا این آتش عالم فـــــــــــــروز اندوختی

                                کرمک بی مایه را ســــــــــوز کلیم آموختی


 - لاهوری

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                       

  • زَیم بلوچ
۰۶
مهر



  وتی شّھدیں زبان ءَ پاس بِداریں
                     بیاں سید ءُ عطا شاد ءَ بہ وانیں


  گُشی مولانا رومی گنج زبان انت
                     کہ ما ھم سید گنج ءِ پیش داریں


   رند بلوچ

                                                                                                                                                                                                                                                                                                             

  • زَیم بلوچ
۰۴
مهر


   بهـــــــار آمد نظر بر سبزه و گل میتوان کردن

                               بگلشن آشیــــــــان مانند بلبل میتوان کردن

 

   دو روزی داد عیش و کامـــرانی میتوان کردن

                               ز فــــــــکر دور بین روزی تغافل میتوان کردن

 

   همین حسن عمل ز اد طریق سالکان باشد

                               فــــــــــــــراغتها باسباب توکل میتوان کردن

 

    نظر بر اصل مطلب هست باید مرد عارف را

                               زهــر جزو نظر بر رشته ی گل میتوان کردن

 

   ز ناهمواری دنیـــــــــا گذر کردن بُود مشکل

                               ولی باز هـرچه پیش آید تحمل میتوان کردن

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                               

  • زَیم بلوچ
۰۳
مهر


   چـــــــراغ گرچه بسوزد به شام می سوزد

                             دلم به داغ جـــــــــــدائی مدام می سوزد

 

   نه پـــــــــــــــروانه ی که دور دور میسوزد

                             چو مثل شمع اشک باران تمام می سوزد

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                               

                                                          

  • زَیم بلوچ