مگــــــــذران غیر می و میکده در خاطر هیچ
سالها منظــــــــر و جا ساخته در خاطر هیچ
ایکه مهمان می مست شدی همچو شراب
حاضــــری می طلبی نیست مرا حاضر هیچ
گفتگوی در میخـــــــــانه بسی هست ولی
مصلحتهاست دریــــــن باب مکن ظاهر هیچ
پیش من از حــــــــرفی سخن جام به است
سحــــــــر پرداخته باشد سخن ساحر هیچ
مئی خور امــــــــــروز به فردا غم فردا بگذار
غم فــــــــــــــــردای قیامت نخورد کافر هیچ
دلپذیر است چنـــان پسته ی شکر شکنش
که رســــــــد پیشتر از گوش بدلها سخنش
زان غنچــه لب شکایت من بی نهایت است
وقت است تنگ ورنه سخن بی نهایت است
در لب یار نهــــــــان عیش جهان ساخته اند
باغ را در گـــــــــــــره غنچه نهان ساخته اند
شیخ گـــذر کن ز ما گرچه حرامست شراب
لعل لب ی لعل یار لعل شــــراب ساخته اند
زلفت همــــه سنبل است و سنبل همه تاب
چشمت همه نرگس است و نرگس همه آب
رویت همـــــــــــه لاله است و لاله همه رنگ
لعلت همـــــــــه آتش است و آتش همه ناب
این همه از عکــــــــــــــس روی یار آل گلنار شد
بوستان شد باغ شد فــــــــردوس شد گلزار شد
آن خط مشکین که آمد بــــــــــــــــر رخ آن آفتاب
فتنه آشوب دل شد مکـــــــــــــــر شد عیار شد
تار زلف عنبرینش بهــــــــــــــــــر صید جان و دل
بیخبر شد پر نشه شد مست شد سرشار شد
شادشو دیوانه که آن سرکش صنــــم هر دو بتو
آشنا شد دوست شد محبــــــوب شد دلدار شد
