شمع و شاعر

    دوش می گفتم به شمع منزل ویران خویش

                                گیســـــــــــــــــوی تو از پر پروانه دارد شانه

    در جهان مثل چــــــــراغ لاله ی  صحراستم

                                نی نصیــــــــب محفلی نی قسمت کاشانه

    مدتی ماننـــد تو من هم نفس می سوختم

                                در طــــــــــــــــواف شعله ام بالی نزد پروانه

    می تپید صــد جلوه در جان امل فرسود من

                                بر نمــــــــــــــی خیزد ازین محفل دل دیوانه

    از کجا این آتش عالم فـــــــــــــروز اندوختی

                                کرمک بی مایه را ســــــــــوز کلیم آموختی

 - لاهوری